بسیاری از پدر و مادرها,رویای محقق نشده خود را در آینده فرزندانشان جستجو می کنند.خیلی ها هم معتقداند که چشم انداز زندگی بزرگسالی فرزندانشان را از دوران کودکی  برایشان ترسیم کردتا بچه,هدف داشته باشد.به همین دلیل است که خیلی از پدر و مادرها آینده فرزندان خود را تعیین و به وی ابلاغ می کنند,این ابلاغ می تواند مستقیم باشد:تو باید پزشک شوی-مهندس بشویی و باید خانه جدیدمان را خودت درست کنی-آرزو دارم تو هم مانند عمویت خلبان خوبی بشی-با غیر مستقیم می بینی که پزشک ها چقد پول در می آورند؟همیشه آرزو داشتم خلبان بشوم ولی نتوانستم –خوش به حال همسایه,پسرش تونست در آزمون وکالت قول شود...تحت تاثیر همین القائات –به علاوه رویا پردازی های کودکانه-است که از هردانش آموزی بپرسی که می خواهی چکاره شوی فورا شغلش را می گوید و اتفاقا هم اکثرشان می خواهند پزشک شوند(با تعیین تخصص),یا مهندس,یا معلم یا خلبان و بدین ترتیب سال های  کودکی و نوجوانی در رویای شغلی سپری می شود که هیچ دورنمای مشخصی رای رسیدن به آن وجود ندارد.

فراتر از دورنما اساسا هیچ تضمینی وجود ندارد که آنچه تحت عنوان شغل آینده در ذهن فرزندان بارگزاری می شود.با مختصات فکری,ذهنی,جسمی و علایق فردی آنها در آینده همخوانی خواهد داشت یا خیز و نیز مشخص نیست که آیا شرایط لازم برای رسیدن به آن هدف,محقق خواهد شد؟

درواقع بزرگترها ومشخصا پدر و مادرها رویایی را درذهن فرزندانشان می کارند که به احتمال قوی محقق نمی شود که اگر قرار بود محقق شود.به جزء اندکی همه بزرگسالان امروز-کودکان دیروز-یا پزشک بودند یا مهندس.یا خلبان یا معلم.واقعیت این است که تعیین یک شغل مشخص درذهن کودکان و نوجوانان,آنان را از فرصت های زیادی که می توانندبدان ها بیندیشند و در آینده انتخاب کنند.باز می دارد.تعیین شغل آینده فرد در کودکی.درواقع یک تله ذهنی  ایجاد می کند و فرد در آن می ماند.خانم تیناسیلیک,از مدرسان حوضه کار آفرینی دانشگاه آستنفورد آمریکا در این باره می گوید:القائات بزرگترها درباره شغل و رشته تحصیلی فرزندان,خط مشیذهنی او را تشکیل می دهند و یک گره روانی را در مغز آنها ایجاد می کنند تا فرد نتواند درخصوص رشته یا شغل,جهت درست را انتخاب کند.تا بدین جای بحث مشخص شد که بهتر است از ترسیم یک نقطه خاص و شغل معین به طور جدی خودداری کنیم.حال سوال اینجاست که در برابر پرسش کودکان خود که ((وقتی بزرگ شوم چه کاره بشوم؟))چه پاسخی دهیم؟

بهتراست به فرزندمان بگوییم که همه شغل ها خوب و ضروری هستند و فرقی نمی کند که چه شغلی داشته باشیم.مهم این است که هرشغلی که داری سعی کنی در آن بهترین باشی.

منبع:هفته نامه پیام هلال