اشکال اساسی در مدیریت بحران در ایران ضعف در تعامل بین بخشی است. علی رغم توان و قدرت پاسخگویی مناسب برخی از اعضای مدیریت بحران غالب اعضا در مقام عمل و در پای حادثه تعامل قابل قبولی از خود نشان نمی دهند. یک اشکال مهم دیگر آن است که اعضای مدیریت بحران غالبا خود را بی عیب و نقص دانسته و دچار خود شیفتگی سازمانی هستند. بدین معنا که روی کاغذ خود را کاملا آماده و مهیا برای هر گونه پاسخگویی میدانند غافل از آن که میان قول تا فعل فاصله از زمین تا آسمان است. نخ تسبیح ماجرا یا به عبارت دیگر حلقه مفقوده این بحث نقص آشکار در تعامل برون سازمانی است. سازمانها هر قدر هم قدرتمند باشند در مرحله پاسخگویی حوادث و سوانح می بایست تحت مدیریت واحد بحران و در یک تیم کار جمعی بکنند. در این بین لزوم تعامل برون سازمانی آن هم[قبل[ از بروز حوادث و سوانح بسیار ضروری و اجتناب‌ناپذیر است. نبود روحیه کار جمعی در ایران در اینجا بیش از هر جای دیگر خود نمایی میکند. به هنگام حادثه ای مثل سیل اخیر در اطراف تهران بیانگر بخشی از این ماجراست. سازمانها یک به یک و در فواصل مختلف وارد عرصه میدانی حادثه می‌شوند. هر کدام حسب تخصص خود کار را شروع می کنند. الویت آنها کاملا سازمانی است. مدیریت واحد کمتر رخ می‌نمایاند. این همان ضعف اساسی در مدیریت بحران ماست. اینکه چه کسی فرمان خواهد داد? چه کسی در مقام عمل و در صحنه مدیر واحد است? در تهران چه کسی مدیریت عملیات بحران سیل را بر عهده داشت? استاندار? فرماندار? چه کسی? نیروهای امدادی اولویت امداد رسانی را از کدام مرجع کسب تکلیف کردند? به صحنه عملیات که نظری افکنده می‌شود تشتت و بهم ریختگی کاملا مشهود است. نتیجه این بلبشوی مدیریتی ناشی از عدم تعامل سازنده اجزای مدیریت بحران کاملا به ضرر مردم آسیب دیده است. دود این نقص مرگ بار به چشم مردمانی خواهد رفت که درد و رنج حادثه کمرشان را خم کرده است. تاسف بار تر اینکه علی رغم این افتضاح مدیریتی مردم رنج دیده شاهد کشاکش بی ثمر و تبلیغاتی عده ای هستند که سخت به دنبال مقصر می‌گردند! مجادلات بی ثمر ی که جز افزایش تنش اجتماعی و عمق بخشی به الام آسیب دیدگان فایده دیگری ندارد.این واقعیت انکار ناپذیر مدیریت بحران را باید پذیرفت که مهارت تعامل بین بخشی هنوز در سازمانهای امدادی و مجموعه مدیریت بحران ایران به خوبی هظم نشده و جا نیافتاده است. به واقع اعضا با نقش و جایگاه خود در پازل مدیریت بحران آشنا نبوده و بلد نیستند آن را به هنگام حادثه و در مقام عمل ایفا نمایند.آفت کشنده{تغییرات دم به دم} مدیران موجب پرت آموزش ها و دوره های گاه به گاه مدیریت بحران می‌شود. ورود عناصر سیاسی و نا بلد و نا آشنا به مباحث و مهارت های مدیریت حوادث و سوانح بر پیکر رنجور مدیریت بحران ضربه کاری دیگری است. راه حل این ضعف اساسی آموزش های پیاپی و مستمر عملی است. برگزاری دوره های عملی ، مانورهای در مقیاس واقعی و دور از نمایش و کاملا جدی همراه با احساس مسولیت وجدانی است. امید است مدیریت بحران در اولین فرصت این بحران بسیار خطرناک داخل سازمانی خود را حل و فصل نماید تا در حادثه ی ساده ای مثل سیل اخیر غافلگیر نشود.
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
