در دنیایی که زندگی می کنی تنها رقص و موسقی نیست-گهگاه با اتوبوس درشهر بگرد.زنان بیوه و کودکان یتیم را نگاه کن,روزی یک بار با خود بگو من هم یکی از اینان هستم و تویکی از آنان هستی دختر من,نه بیشتر))چارلی چاپلین,یکی از بهترین راههای شناخت آدمها,نامه های است به جای مانده از آنها,درحکم یادداشت های نصیحت وار برای فرزندانشان,مثلا نصایحی که لقمان برای فرزندش به یادگارگذاشت یا خاطرات دکتر محمود حسابی یا...البته همه آدمها فرصت های مکتوب کردن تجربیات زندگی شان را پیدا نمی کنند و به احتمال بیشتر همه آنقدر ذوقشان برای همچین کاری گل نمی کند.به هر حال از یادداشت های برجای مانده آنها که رفتند و چکیده زندگی شان را از سر حوصله قلم زدند.نکات بی نظیری می شود پیدا کرد مثل آنچه که در ابتدای همین متن خواندید...چارلی چاپلین ستاره دوست داشتنی قرن بیستم بود.کسی که نبوغش همه را به تحسین وا می داشت ,حتی منتقدانش را,فقط شکل اردک وار راه رفتن و فیلم های پرمعنای چاپلین نبود که اورا در خاطره ها ثبت کرد بلکه او صاحب روح انسانی بود.تلاشی که به آرمان زندگی اش تبدیل شده بود:اینکه تا آنجا که می توانست آدمی باشد,کارهای چاپلین طنز گزنده ای داشت.شیوه ای که به مذاق نظام سرمایه داری خوش نمی آمد.او مخالف خرد شدن انسانها در هیاهوی ماشینیسم بود,مخالف از بین رفتن طبقه ضعیف و محروم جامعه,زیر دست و پای استعمار...و اینها برای چاپلین کم هزینه نداشت که تبعید شاید آخرینش بود...او با فیلم هایش,با قیافه معصوم و پر از شیطنتش,سال هاست که مارا می خنداند,این هفته سالروز تولد چارلی چاپلین است و این متن تنها برای تجلیل از تلاشهای هنرمندانه او بود وگرنه چاپلین بی هیچ توضیحی شناخته شده است.

منبع:هفته نامه پیام هلال