|
|
یادداشت های چل تکه نوازش خدا... یکی.دو روز اول پست نوروزی سال94بودکه بارون شروع شد...بیشتر شبیح بارونای زمستانی بود.انگار نمیخواست هوا آفتابی بشه...صبح زود بچه ها میرن جمعیت تا از اونجا پست محور شیراز-اصفهان...مسِیول امدادگرامیگه:صبر کنید یه زنگ بزنم به بچه هایی که اونجا هستن ببینم چیزی کم و کسر ندارن ...هرچی تماس میگیره کسی جواب نمیده کلافه میشه,با خودم میگم لابد بچه ها سرتصادفن...نگاه به حیات می کنم و یه ترسی تو دلم آروم میاد نکنه سیل راه بیفته.چند تا چکمه با خودمون می بریم و دوربین و باطری ....پست.جلوی یه مجتمع پذیرایی بین راهیه.یه چادر و یه کانکس و آمبولانس...حدسم درست بود بچه ها تازه رسیدن,با کاپشنای خیس و کفشای گلی,به خاطر بارندگی و لغزنده بودن جاده تصادف شده بود. مصدوم رو برده بودن به بیمارستان نمازی... تازه چشمم می خوره به سفره هفت سین روی میز جلوی چادر,قطره های بارون می افته تو تنگ ماهیا...میز رو میکشیم تو چادر,یه سر می ریم تو آمبولانس تجهیزات رو چک می کنیم...بچه ها سریع از کانکس میان بیرون همین نزدیک کانکس پست یه تصادف دیگه شده.ماشین بار پرتغال چپ کرده... تا شب چندتا تصادف می شه,حتی یه مریض بد حال هم هست....چندباری میرن شیراز تا مصدوما را برسونن بیمارستان...یه موقع تجهیزات نجات کافی نیست.چون پست نزدیک شهره,ماشین آتش نشانی میاد و بچه ها رهاسازی صدوم را انجام میدن,باید از مصدوم لاین بگیرن اما چون خودشون اجازه شو ندارن بچه های اورژانس انجامش میدن... یه فکری باز برای چندمین بار به ذهنم میاد واقعا چی باعث میشه بچه ها این موقع سال,تو این سرما یان و کار انجام بدن ..؟چی تو دل و ذهنشونه...فقط خدا می دونه منبع:هفته نامه هلال برچسب‌ها:
|
امکانات وب
<-PollItems->
| ||||||||||||||
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
